TRE POESIE IN DIALETTO PIEMONTESE DI CARLO BROSIO

Tre belle poesie in piemontese del mio coscritto Carlo Brosio. E' nato a Torino e vive a San Francesco al campo. Attualmente sta traducendo l'Iliade in piemontese.

ADASI A MEUIR

(DA PABLO NERUDA)

Adasi a meuir:

chi a diventa s-ciav ëd l’abitudin, arpetend ògni di l’istess përcors

chi a parla nen con chi a conòss pa

chi a arziga nen e a evita la passion

chi a viagia nen

chi a les nen

chi a scota nen la musica

chi as lassa nen giuté

chi a passa ij dì lamentandse ad soa sfortun-a

chi a bandon-a ‘n proget prima d’ancomenselo

chi a preferiss ij pontin ansima a le “i” pitòst  che avèj d’emossion,

Emossion:

cole che a fan luse ij euj

cole che a cambio ‘l bajé con ‘n soris

cole che a fan bate ‘l coeur .

Evitoma la mòrt a cite dòsi.

Esse viv a pretend na sfòrs pi grand che respiré.

JACQUES PREVERT

Tre brichèt ëd sira

Tre brichèt ëd sira un a un anviscà ën la neuit

‘l prim për vëdde ‘l tò visagi tut antregh

‘l second për vëdde ij tò euj

L’ultim për vëdde toa boca

E la scurità tuta antrega për arcordeme tut sossi

Ambrassandte.

Le feuje mòrte

Òh, vorerija tant che t’arcordeisse

Ij dì alegher quand noi j’ero amis

An coi temp là a l’era bela la vita

E ‘l sol pi brusant che ancheuj.

Le feuje mòrte a son anmugià….

‘t vëdde: l’hai nen desmentià.

Le feuje mòrte a son anmugià

Come ij arcòrd e ij regret

E ‘l vent d’ël nòrd ij pòrta via

Ën la freida neuit ëd l’oblì

‘t vëdde: l’hai nen desmentià

La canson che t’ëm cantave.

A l’é ‘na canson che a në smija

Ti che t’ëm vulije bin

E mi che ët vulija bin

E vivijo, tuti doi, ansema

Ti che t’ëm vulije bin

Mi che ët vulija bin.

Ma la vita a separa chi as veul bin

Tut dossman, sensa fé ëd rabel

E ‘l mar a scancela ansima a la sabia

Ij pass e ij moros spartì.

Le feuje mòrte a son anmugià

Come ij arcòrd e ij regret.

Ma mè fedel e silensios amor

A sorid sèmper, a dis grassie a la vita,

ët vurija tanta bin, ët j’ere così bela

come ‘t veule che ‘t dësmentia?

An col temp là a j’era pì bela la vita

E ancheui ‘l sol pì brusant

Ët j’ere la mia pì dossa amisa….

Ma còsa faso d’ij regret

E la canson che ti ët cantave

La sentirai për sèmper për sèmper.

L’ISOLA GALLINARA

Chiccirichì, coccodè

Ma l’uovo fresco dov’è?

Lo trovi solo da Fantolino

E fai felice il tuo bambino.

Ma se ti trovi ad Albenga

Non c’è santo che tenga

Cosa ci fa lì il suo furgone

A 200 chilometri? Il dubbio si pone.

Ma certo! Qui c’è la Gallinara

Forse lì c’è una gallina rara

E grazie al sole e all’aria di mare

Fanno uova fino a crepare.

Poi le raccoglie Fantolino

E le porta per noi a Torino