ALTRE Tre belle poesie in piemontese del mio coscritto Carlo Brosio. E' nato a Torino e vive a San Francesco al campo. Attualmente sta traducendo l'Iliade in piemontese.

                             

MIE COLIN-E

  TOSCAN

La nebia për le colin-e sëcche, as aussa la spiusiné

E sota ‘l maestral a smija dal mar l’urlé

‘l vin a beuj ‘nt le tin-e për le vie d’ël pais

Col aspr odor a va a arlegré ij amis.

Ansima al bòsch anvisch a gira la bròcia sciopetand

Ant l’uss a amiré ‘l cassador a sta subiand

Tra le rossastre nivole, come d’ij esilià ‘l pensé

Storm d’osei nèir ant ‘l tramont emigré.

A l’ha scrivula an Toscan tant temp fa

A j’era ëdcò an Toscan an mia famija: mè cunià

A l’era ‘n tòch ‘d pan, n’òmo d’òr

Darmagi che a l’era d’ël Tòr.

                            NONO E NONA

A l’é neuit, nòna a varda da la fnestra ëd la cusin-a

A fa frèid. ij veder as coloro ‘d brin-a

A pensa a ij fieuj lontan, a dis ‘l bin

E ‘l gèil as fa sente motobin.

Setà an soa poltron-a a fé ‘d caussèt

A taché boton, fé maja e pissèt

A arcòrda: “Coi passaròt ancheuj volé

Pòvre bestiolin-e sensa mangé…”

Nòna a l’ha seugn, a l’é straca

A l’ha già monsù Viòla, la vaca

Moreto ‘l can a deurm tranquil là fòra

‘l gat e l’é da la morosa, la mòra.

“E ‘l Pin, a torna nen da la piòla

Ma varda che son pròpi fòla

Ma peui a riva, am dis Mariét

Ti it ses bela, dai andoma, là a j’é ‘l let!”

A pija ‘l lum a petròlio, a va për ‘l bòsch tut gelà

‘l sò Pin a l’é là sota ‘n rol, andurmentà

Con ‘l sòco ij dà ‘n bel caosson

“ciao Mariét” “Fila, brut ciocaton!”

                           L’INFINI’ (SUDBOJ)

Sèmper car a l’é stait për mi col brich

E cola cioenda, che da tanta part                                
ëd l’ultim orisont ël sguard a esclud                                                                                                                                                                                                            .

Ma, setandse e mirand, infinì

Spassi dë dlà ëd cola e silensi

Dë dzora ëd l’uman, e profondissima chiete                                                                                                                                                                                                                       
 An ‘l mè pensé imagino, andoa për pòch

‘l cheur a l’ha por. E come ‘l vent

Sento bogé tra coste piante, mi tra col

Infinì silensi  e costa vos

Faso ‘l paragon: e arcòrdo l’etern,

e le mòrte stagion, e la present

e viva, e ‘l son ‘d chila. Parej tra costa

inmensità a nija ‘l pensé mè

e ‘l naufraghé am l’è dos an cost mar.

A l’é giumaj 190 ani fa

Da ‘n gheub ‘d Recanati a l’é stait scrit

Quand lo leso am ven an ment col pòst là

Mi gheub, ma ‘d la Juve, quand j’era cit.

A Sudboj ‘d Moncuch ij osei a canto

Cola cassin-a a l’ha cambià padron

I nòno a deurmo al camposanto

E pòch per vòlta a va a l’abandon.